Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’
Uit: De erfenis van Rose
Van: Kristen Heitzmann
Als de dag van het schrijven van mijn wekelijkse stukje is aangebroken, lijkt het alsof ik nog steeds blanco ben; ik heb totaal geen weet waarover ik mag gaan nadenken en schrijven.
Er is wel iets in mijn Stille Tijd dat mij raakt en iets losmaakt, maar toch …
Met het eten van mijn boterhammetje pak ik mijn boek erbij; gewoon lekker nog een klein stukje lezen bij het eten.
Er is verder niemand meer in huis, dus waarom niet.
Als ik klaar ben met eten en mijn boek wil wegleggen, schiet mij opeens te binnen dat ik afgelopen week, toen ik bij de garage op mijn auto moest wachten –ze moesten even het één en ander nakijken- in dit boek iets heel moois had gelezen wat ik nog over wilde nemen als citaat voor op mijn Blog.
Hoofdstuk 12 uit het boek, ik wist het nog precies, ook al had ik het uit voorzorg op een papiertje opgeschreven en in mijn tas gestopt.
Snel schrijf ik het hele citaat over op mijn schrijfblokje en neem het vervolgens mee naar mijn kamertje, leg het op mijn bureau, waar ik vervolgens achter kruip met het stille gebed op mijn lippen: Heer, ik weet nog steeds niet wat ik moet; wat wilt U?’
Opnieuw gaan mijn ogen naar het citaat; o, wat raken de woorden mijn hart!
Zou ik hier iets mee moeten doen?
Op mijn laptop ga ik op zoek naar Bijbelteksten over bemoedigen en vriendelijkheid, maar ik kom er niet uit.
Dan komt de volgende gedachte in mijn hoofd: Waarom niet dit citaat?
Ja, waarom ben ik zo hard op zoek naar een Bijbeltekst?
Was, en is het niet mijn verlangen om me te laten leiden door God?
En spreekt God ook niet door iets anders heen, en kom ik via dit citaat dan niet vanzelf bij de Bijbel, bij wat Gods woord zegt?
In de paar jaar dat ik wekelijks één, soms twee dagen, hiervoor uittrek, is het beginnen met een Bijbeltekst mijn vaste gewoonte geweest, maar nu?
Ik besef dat, me door God laten leiden ook(misschien wel veel vaker dan ...) kan betekenen dat de dingen anders gaan dan ik was/ben gewend en dat aan mij de keuze is wat ik er mee doe.
Houd ik vast aan wat ik gewend ben, of sta ik open voor Hem, voor de leiding van Zijn Geest?
Of laat ik me leiden door mijn gedachte dat het wel iets van mezelf zal zijn, dus …, dus doe ik het maar niet.
‘Vertrouw op de Heer met je ganse hart en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden recht maken.’
De Bijbeltekst uit Spreuken, die ‘ik’ dit jaar tot ‘mijn Bijbeltekst’ heb gemaakt, komt opnieuw in mijn gedachten en ik, die vaak zo vastzit aan vaste gewoonten, aan hoe dingen ‘moeten/horen’ te gaan, besluit om los te laten en me te laten leiden door wat ik ervaar als van Hem.
En zo staat er voor deze week geen Bijbeltekst boven het stukje, maar een prachtig citaat, dat ikzelf ervaar als een druppel genade uit de hemel.
‘Een enkel moment van vreugde kan de dorst lessen.
Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’
Een vriendelijk gebaar …
Een enkel moment van vreugde …
Een druppel genade uit de hemel …
Hoe meer ik nadenk over deze woorden, hoe dieper en verder deze woorden gaan reiken en ze brengen mij, hoe zou het ook anders kunnen, bij de enorme liefde van God en bij Jezus, want Hij heeft ons overladen met genade.
Niet slechts een druppel, maar volledig overgoten.
En er komt niet slechts een enkel moment van vreugde uit voort, maar een eeuwige vreugde.
En het is niet slechts een vriendelijk gebaar van God, maar een uiting van Zijn onvoorwaardelijke liefde voor ons mensen.
Een vriendelijk gebaar …
Als vanzelf gaan mijn gedachten naar Jezus als ik aan vriendelijk(e gebaren) denk.
Hoewel het woord niet echt gebruikt wordt voor Hem, slechts eenmaal kon ik het vinden in verschillende vertalingen in Lucas 9:11, toch geloof ik dat vriendelijkheid ook één van de karaktereigenschappen is die kenmerkend is voor Jezus.
Vriendelijkheid ...
Als Hij duizenden nodigt en te eten geeft.
Als Hij handen oplegt.
Als Hij mensen aanraakt.
Als Hij mensen aankijkt en hen ook ziet.
Als Hij met hen spreekt en ook hoort wat ze zeggen.
Als Hij naar hen luistert.
In alles wat Hij deed; nou ja, op het ‘incident’ in de tempel na dan.
Het kan ook niet anders, want vriendelijkheid is een deel van de vrucht van de Geest en Jezus was vol van de Heilige Geest.
Een vriendelijk gebaar; even een glimlach, een hoofdknik, een vriendelijke groet naar iemand die voorbijkomt.
Even een handgebaar, gaat u maar voor.
Even iets oprapen wat een ander heeft laten vallen.
Even een deur openhouden.
Even een telefoontje plegen.
Even een kaartje sturen.
Even een hand op een schouder.
Even een bloemetje, een doosje chocola, …
Even …
Voor sommigen gaat het (lijkt het) vanzelf, anderen moeten er bij nadenken(kost het moeite), maar hoe dan ook, vriendelijkheid is wel een Bijbelse opdracht en een vrucht van de Geest.
Bekleed u dan, als uitverkorenen van God, heiligen en geliefden, met innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld.
Kol.3:12
De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.
Gal. 5:22
Bekleed u dan met …
Doe het aan, trek het aan als kleding …
Iedere dag opnieuw …
Vriendelijk: aangenaam, aardig, amicaal, aimabel, attent, behulpzaam, beleefd, beminnelijk, bereidwillig, beschaafd, gemoedelijk, genadig, genegen, goedaardig, goedgunstig, goedhartig, goedig, goelijk, hartelijk, herderlijk, innemend, inschikkelijk, lankmoedig, lief, lieftallig, minnelijk, ongedwongen, prettig, toegenegen, toeschietelijk, vaderlijk, voorkomend, vriendschappelijk, vrolijk, welgemeend, welwillend, zacht
Een enkel moment van vreugde …
We leven in een wereld waarin de duisternis het voor het zeggen heeft en dat is aan alles te merken.
Hoe verder we verwijderd zijn van Jezus terugkeer naar de hemel en hoe dichterbij we daardoor komen bij Zijn wederkomst, hoe harder de boze tekeer gaat, en in zijn laatste stuiptrekkingen nog zoveel mogelijk mensen bij Hem vandaan probeer te houden of te halen.
En op slinkse wijze infiltreert hij onze maatschappij en zorgt hij ervoor dat wat volgens Gods woord krom is recht lijkt, wat verkeerd is goed gepraat wordt, wat zonde is als iets wat moet kunnen wordt gevonden.
Normen en waarden vervagen en egoïsme viert hoogtij; we hebben immers recht op …
En hoe meer we gericht raken op onszelf, hoe minder we de nood om ons heen zien; mensen liggen soms jaren dood in hun woning zonder dat iemand hen mist.
En, ik steek hierbij als eerste mijn hand in eigen boezem, we hebben allemaal vaak wel ‘goede’ en ‘geldige’ excuses om het waarom we geen of nauwelijks tijd hebben om te zien naar een ander.
Zelfs vaak niet meer een vriendelijke groet, een hoofdknik, een glimlach naar degene die we onderweg tegenkomen, of een liefdevolle, zusterlijke/broederlijke hug/knuffel aan een alleengaande in onze gemeente.
Terwijl zo’n klein iets, wat niets kost, van ontzaggelijke waarde kan zijn; voor de ander misschien net een enkel moment van vreugde is; als een druppel genade uit de hemel …
Een druppel genade uit de hemel …
Mijn gedachten gaan naar de laatste regels uit één van mijn gedichten*:
Dan is het net, alsof God Zelf naar mij ziet.
Mij door jouw hand laat weten;
‘Ik vergeet je niet.’
Een vriendelijk gebaar, een enkel moment van vreugde, een druppel genade uit de hemel; God die ‘spreekt’ door ons heen tot de ander en de dorst lest.
De boze zorgt ervoor dat we het in deze maatschappij steeds drukker krijgen; we moeten steeds meer, maar ook hebben we steeds meer, waardoor we nauwelijks meer oog hebben voor de mensen om ons heen.
Steeds meer mensen lopen met oordoppen in hun oren en de telefoon in de hand, waardoor de ogen naar beneden gericht zijn en we niets meer zien van wat er zich om ons heen afspeelt, en we hebben niet eens door hoe we op deze wijze de boze precies in de kaart spelen en hem zo de ruimte geven om ons bij God en wat Zijn woord zegt vandaan te halen.
Hoe kunnen we zo nog iets zien van de nood van een ander, hun honger naar iets contact, hun dorst naar een vriendelijk gebaar; een glimlach, een vriendelijke hoofdknik, een simpel ‘hai’ of ‘goedemorgen’?
Of willen we dat ook niet meer, hebben we het te druk met onszelf, ons eigen leven, onze eigen beslommeringen?
Willen we werkelijk wel een hart hebben als van onze hemelse Vader, van Jezus; liefdevol en bewogen?
Willen we als kinderen van Hem echt wel anders zijn, een verschil maken?
Een enkel moment van vreugde brengen in het leven van iemand, door een klein, vriendelijke gebaar?
Als het ware druppels genade uit de hemel verspreiden en de dorst lessen?
Lieve Vader in de hemel, ik wil anders zijn!
Laat mij zien waar ik verandering nodig heb, waardoor in mijn leven er geen ruimte is of geen oog voor een ander.
Doe mij beseffen hoe geniepig en slinks satans wegen zijn om mij weg te houden van U en Uw woord, van wat Uw wil is en wat U zegt in Uw woord.
Geef mij wijsheid, inzicht en onderscheidingsvermogen om te kunnen zien en horen, te ontdekken waar dat ook in mijn leven gebeurt, opdat ik daar verandering in kan brengen en andere wegen zal gaan.
Leer mij (weer) de wereld inzien door Uw ogen, met Uw liefde, met Uw bewogenheid; de dag ingaan bekleed met ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld.
Lieve Vader, ja, ik wil anders zijn dan de wereld; verander mijn hart en maak het als dat van Jezus.
In Jezus’ Naam bid ik U dit.
- Amen -
Heer, ik wil anders zijn!
Geef mij een hart
als het Uwe;
open en bewogen,
met ogen die zien,
en oren die horen.
Laat mij anders zijn;
minder gericht op mijzelf,
en openstaand
voor de leiding van
Uw Geest.
Opdat ik zal beseffen
dat een vriendelijk
gebaar van mij,
hoe klein dan ook,
voor iemand
een enkel moment
van vreugde kan zijn.
Ja, als een druppel genade
uit de hemel
die dorst kan lessen.
- Amen -
Dat we vele vriendelijke gebaren mogen maken en zo misschien wat vreugde brengen in het leven van een ander.
Gods rijke zegen voor de komende week
en een liefdevolle groet,
* Handen
(even naar beneden scrollen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten