zondag 25 januari 2015

Week 5 - Bewaak je hart!

Zoals een opengebroken stad zonder muur,
zo is  een man die zijn geest niet in bedwang houdt.
HSV

Als een stad met een bres in de muur,
zo is iemand die zichzelf niet beheerst.
GNB

Spreuken 25:28


De afgelopen 9 dagen heb ik in mijn Stille Tijd het leesplan ‘Mijn hart, mijn verantwoordelijkheid’ van YouVersion* gevolgd en het raakt(e) mij behoorlijk.
Ik heb nog één dag te gaan en dan zijn de tien dagen, die dit leesplan beslaan, om.
Gaandeweg de afgelopen dagen ervoer ik dat het goed is om dit verder uit te werken.
Als ‘toewijding’ zeg maar mijn woord voor dit komende jaar is, hoe belangrijk is dan niet een juist hart hebben.
De serie ‘Mijn hart, mijn verantwoordelijkheid’ beslaat tien dagen en het kan dus maar zo zijn dat de volgende tien weken zullen zijn naar aanleiding van deze tien dagen.
Ik hou de mogelijkheid open om eventueel één of meer dagen samen te voegen.


De eerste vraag die in de overdenking bij de eerste dag hoort, is: ‘Realiseer je je dat jouw hart je eigen verantwoordelijkheid is?’, en aansluitend volgt dan de Bijbeltekst die ik deze keer bovenaan heb gezet.
In eerste instantie had ik zoiets van, wat heeft dit nu met elkaar te maken, maar gaandeweg het lezen van de overdenking en met het nadenken erover, werd het mij duidelijk.
En als ik er nu nog verder over nadenk, bedenk ik mij, dat ik al eens eerder heb geschreven over deze tekst.
We gingen als gezin door een heel moeilijk tijd en op een bepaalde dag kwam de tekst via ‘Manna’ als volgt naar mij toe: ‘Rita, als een stad met een bres in de muur, zo ben jij als jij jezelf niet beheerst.
Door de omstandigheden en mijn nood naar juist een bemoediging, kwam dit woord totaal verkeerd bij mijn binnen.*
Maar ik luisterde naar de zachte drang in mij en zocht de tekst op, en toen werd het een heel ander verhaal; toen liet God mij iets heel anders zien, en iets dat in eerste instantie zo negatief binnenkwam, werd uiteindelijk toch de bemoediging die ik zo hard nodig had.
En nu, als ik het stukje weer eens helemaal teruglees, begrijp ik eens te meer waarom de beide dingen ‘Mijn hart, mijn verantwoordelijkheid en zelfbeheersing’ zo met elkaar in verband staan.

Ik denk dat ik wel kan zeggen dat mijn hart de zetel is van mijn emoties; de plaats van waaruit mijn handel en wandel voortkomt.
O, hoe duidelijk is dit alleen al zichtbaar bij dit voorval!
Welk een emoties riep de tekst op, en wat veranderde dit toen ik verder keek dan mijn neus lang was!
Als ik alleen vanuit mijn allereerste emoties zou hebben gereageerd (mijn hart was volledig in opstand) dan zou ik alles hebben weggeklikt en niet hebben verder gekeken, maar nu gehoorzaamde ik aan die zachte stem in mij die mij wees op het lezen van de tekst zoals die in de Bijbel staat.
Het onder controle brengen van mijn emoties, werd mij tot zegen.
Het is maar een klein voorbeeld, maar het laat me opnieuw zien hoe ontzettend belangrijk zelfbeheersing is; hoe belangrijk het is om het te leren.

Spreuken 4:23 zegt:
Bescherm je hart boven alles wat te behoeden is, want daaruit zijn de uitingen van het leven.
Met andere woorden, ons leven zoals we het leven is een afspiegeling van wat in ons hart leeft.
Wat ten diepste in ons hart leeft, zal vroeg of laat zichtbaar zijn in de dingen die we doen en in de keuzes die we maken.
Hoe belangrijk is het daarom niet om zorgvuldig over ons hart te waken!
Zorgvuldig te zijn in onze keuzes, in wat we kijken, in hoe we onze beslissingen maken en nemen, of we wrok of bitterheid toelaten in ons hart, of trots, of dat we ons laten leiden door onze emoties …

In de overdenking wordt aangegeven, dat Spreuken 4:23 zegt dat we ons hart moeten bewaken met ‘toewijding’.
Persoonlijk lees ik dat er niet één, twee, drie in, maar een feit is wel, dat als ik mijn hart bewaak met toewijding aan God, het op de beste manier bewaakt wordt, want het is dan gericht op wat God zegt en niet op wat ikzelf zeg, of vind.

Een goed voorbeeld daarvan is Daniël die bij deze dag wordt aangehaald.
Van Daniël wordt gezegd dat hij (Daniël 6:4) een uitnemende geest had.(NBG) 
(HSV - uitzonderlijke; NB/WB – buitengewone; NBV – buitengewone begaafdheid; SV – voortreffelijker)
Daniël stak duidelijk met kop en schouders uit boven alle andere geleerden en bezweerders, waardoor hij opviel en Belsassar stelde hem aan als derde in rang om te regeren over het rijk, en Darius wilde hem zelfs aanstellen over het gehele rijk.

Wat mij heel erg aanspreekt aan het eind in de overdenking, is het volgende, en dan met name het dikgedrukte:
‘Op dezelfde manier dat Daniël’s uitnemende geest veroorzaakte dat de koning anders naar hem ging kijken, kan je als je voor je eigen hart zorgt, uitstijgen boven elke moeilijke situatie die je tegenkomt en kan je gunst vinden bij anderen. Echter, als je toestaat dat andere dingen je hart vast pakken, zullen ze je ervan weerhouden van wat God voor jou gepland heeft.’

Vooral het ‘uitstijgen boven elke moeilijke situatie die je tegenkomt’ is wat mij heel erg aanspreekt, omdat het voor mij inhoudt dat niet meer mijn emoties regeren, maar mijn geest; niet meer wat ik voel, maar wat God zegt!
En dat is waar ik naar verlang: standvastigheid, een vaste geest.
Niet meedeinen op de golven van de zee, maar staan op de beloften van God.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar meer dan ooit is duidelijk hoe belangrijk het is om iedere dag opnieuw over mijn hart te waken.
Als ik werkelijk wil dat men Jezus in mij zien, zal ik mijn hart moeten bewaken met mijn toewijding aan Hem; dat is mijn verantwoordelijkheid, iedere dag opnieuw.


Lieve Vader in de hemel, dank U wel dat U mij met deze woorden weer even terugbrengt bij de sterke, betrouwbare stad zonder kwetsbare muur.
De tijd doet mij vaak dingen vergeten, opgeslokt als ik word door allerlei andere dingen.
Maar dank U wel, dat U soms belangrijke dingen gewoon weer terugbrengt en mij weer onder ogen houdt.
Help mij, Vader, om deze tekst opnieuw te leren en te onthouden.
Help mij ook, lieve Vader, om mijn hart te bewaken met toewijding, toewijding aan U.
Laat mij toch iedere dag weer, als ik mijn leven aan U toewijd, ook bewust zijn van de verantwoordelijkheid die ik heb voor mijn hart, opdat mijn toewijding aan U mijn hart ook bewaakt.
Help mij, Vader, om mijn hart zuiver en puur te houden; toon mij waar mijn wegen niet zijn naar Uw wil, waar mijn keuzes U niet behagen en leidt mij op de juiste weg opdat ik een juist hart zal bekomen.
In Jezus’ Naam.

- Amen - 


Heer, ik verlang te zijn
als een sterke betrouwbare stad
zonder kwetsbare muren.
Beheerst en standvastig,
ja, ook als mijn leven gaat
door de heetste vuren.

Help mij, Heer,
met de kracht en leiding
van Uw Heilige Geest om
over alles waakzaam te zijn,
maar over mijn hart
het meest!


Gods rijke zegen voor de komende week
en een liefdevolle groet,





* Het leesplan ‘Mijn hart, mijn verantwoordelijkheid’ kun je vinden op >>YouVersion<<; na een account aangemaakt te hebben, kun je het leesplan (of andere leesplannen) volgen/meelezen.

* Met of zonder bressen?

zondag 18 januari 2015

Week 4 - Als een druppel genade ...

‘Een enkel moment van vreugde kan de dorst lessen.
Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’

Uit: De erfenis van Rose
Van: Kristen Heitzmann


Als de dag van het schrijven van mijn wekelijkse stukje is aangebroken, lijkt het alsof ik nog steeds blanco ben; ik heb totaal geen weet waarover ik mag gaan nadenken en schrijven.
Er is wel iets in mijn Stille Tijd dat mij raakt en iets losmaakt, maar toch …

Met het eten van mijn boterhammetje pak ik mijn boek erbij; gewoon lekker nog een klein stukje lezen bij het eten.
Er is verder niemand meer in huis, dus waarom niet.
Als ik klaar ben met eten en mijn boek wil wegleggen, schiet mij opeens te binnen dat ik afgelopen week, toen ik bij de garage op mijn auto moest wachten –ze moesten even het één en ander nakijken- in dit boek iets heel moois had gelezen wat ik nog over wilde nemen als citaat voor op mijn Blog.
Hoofdstuk 12 uit het boek, ik wist het nog precies, ook al had ik het uit voorzorg op een papiertje opgeschreven en in mijn tas gestopt.
Snel schrijf ik het hele citaat over op mijn schrijfblokje en neem het vervolgens mee naar mijn kamertje, leg het op mijn bureau, waar ik vervolgens achter kruip met het stille gebed op mijn lippen: Heer, ik weet nog steeds niet wat ik moet; wat wilt U?’

Opnieuw gaan mijn ogen naar het citaat; o, wat raken de woorden mijn hart!
Zou ik hier iets mee moeten doen?
Op mijn laptop ga ik op zoek naar Bijbelteksten over bemoedigen en vriendelijkheid, maar ik kom er niet uit.
Dan komt de volgende gedachte in mijn hoofd: Waarom niet dit citaat?
Ja, waarom ben ik zo hard op zoek naar een Bijbeltekst?
Was, en is het niet mijn verlangen om me te laten leiden door God?
En spreekt God ook niet door iets anders heen, en kom ik via dit citaat dan niet vanzelf bij de Bijbel, bij wat Gods woord zegt?
In de paar jaar dat ik wekelijks één, soms twee dagen, hiervoor uittrek, is het beginnen met een Bijbeltekst mijn vaste gewoonte geweest, maar nu?
Ik besef dat, me door God laten leiden ook(misschien wel veel vaker dan ...) kan betekenen dat de dingen anders gaan dan ik was/ben gewend en dat aan mij de keuze is wat ik er mee doe.
Houd ik vast aan wat ik gewend ben, of sta ik open voor Hem, voor de leiding van Zijn Geest?
Of laat ik me leiden door mijn gedachte dat het wel iets van mezelf zal zijn, dus …, dus doe ik het maar niet.
‘Vertrouw op de Heer met je ganse hart en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden recht maken.’
De Bijbeltekst uit Spreuken, die ‘ik’ dit jaar tot ‘mijn Bijbeltekst’ heb gemaakt, komt opnieuw in mijn gedachten en ik, die vaak zo vastzit aan vaste gewoonten, aan hoe dingen ‘moeten/horen’ te gaan, besluit om los te laten en me te laten leiden door wat ik ervaar als van Hem.
En zo staat er voor deze week geen Bijbeltekst boven het stukje, maar een prachtig citaat, dat ikzelf ervaar als een druppel genade uit de hemel.

‘Een enkel moment van vreugde kan de dorst lessen.
Een vriendelijk gebaar, hoe klein ook, is als een druppel genade uit de hemel.’

Een vriendelijk gebaar …
Een enkel moment van vreugde …
Een druppel genade uit de hemel …

Hoe meer ik nadenk over deze woorden, hoe dieper en verder deze woorden gaan reiken en ze brengen mij, hoe zou het ook anders kunnen, bij de enorme liefde van God en bij Jezus, want Hij heeft ons overladen met genade.
Niet slechts een druppel, maar volledig overgoten.
En er komt niet slechts een enkel moment van vreugde uit voort, maar een eeuwige vreugde.
En het is niet slechts een vriendelijk gebaar van God, maar een uiting van Zijn onvoorwaardelijke liefde voor ons mensen.


Een vriendelijk gebaar …
Als vanzelf gaan mijn gedachten naar Jezus als ik aan vriendelijk(e gebaren) denk.
Hoewel het woord niet echt gebruikt wordt voor Hem, slechts eenmaal kon ik het vinden in verschillende vertalingen in Lucas 9:11, toch geloof ik dat vriendelijkheid ook één van de karaktereigenschappen is die kenmerkend is voor Jezus.
Vriendelijkheid ...
Als Hij duizenden nodigt en te eten geeft.
Als Hij handen oplegt.
Als Hij mensen aanraakt.
Als Hij mensen  aankijkt en hen ook ziet.
Als Hij met hen spreekt en ook hoort wat ze zeggen.
Als Hij naar hen luistert.
In alles wat Hij deed; nou ja, op het ‘incident’ in de tempel na dan.
Het kan ook niet anders, want vriendelijkheid is een deel van de vrucht van de Geest en Jezus was vol van de Heilige Geest.

Een vriendelijk gebaar; even een glimlach, een hoofdknik, een vriendelijke groet naar iemand die voorbijkomt.
Even een handgebaar, gaat u maar voor.
Even iets oprapen wat een ander heeft laten vallen.
Even een deur openhouden.
Even een telefoontje plegen.
Even een kaartje sturen.
Even een hand op een schouder.
Even een bloemetje, een doosje chocola, …
Even …

Voor sommigen gaat het (lijkt het) vanzelf, anderen moeten er bij nadenken(kost het moeite), maar hoe dan ook, vriendelijkheid is wel een Bijbelse opdracht en een vrucht van de Geest.

Bekleed u dan,  als uitverkorenen van God, heiligen en geliefden, met innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld.
Kol.3:12

De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. 
Gal. 5:22


Bekleed u dan met …
Doe het aan, trek het aan als kleding …
Iedere dag opnieuw …

Vriendelijk: aangenaam, aardig, amicaal, aimabel, attent, behulpzaam, beleefd, beminnelijk, bereidwillig, beschaafd, gemoedelijk, genadig, genegen, goedaardig, goedgunstig, goedhartig, goedig, goelijk, hartelijk, herderlijk, innemend, inschikkelijk, lankmoedig, lief, lieftallig, minnelijk, ongedwongen, prettig, toegenegen, toeschietelijk, vaderlijk, voorkomend, vriendschappelijk, vrolijk, welgemeend, welwillend, zacht


Een enkel moment van vreugde …
We leven in een wereld waarin de duisternis het voor het zeggen heeft en dat is aan alles te merken.
Hoe verder we verwijderd zijn van Jezus terugkeer naar de hemel en hoe dichterbij we daardoor komen bij Zijn wederkomst, hoe harder de boze tekeer gaat, en in zijn laatste stuiptrekkingen nog zoveel mogelijk mensen bij Hem vandaan probeer te houden of te halen.
En op slinkse wijze infiltreert hij onze maatschappij en zorgt hij ervoor dat wat volgens Gods woord krom is recht lijkt, wat verkeerd is goed gepraat wordt, wat zonde is als iets wat moet kunnen wordt gevonden.
Normen en waarden vervagen en egoïsme viert hoogtij; we hebben immers recht op …
En hoe meer we gericht raken op onszelf, hoe minder we de nood om ons heen zien; mensen liggen soms jaren dood in hun woning zonder dat iemand hen mist.
En, ik steek hierbij als eerste mijn hand in eigen boezem, we hebben allemaal vaak wel ‘goede’ en ‘geldige’ excuses om het waarom we geen of nauwelijks tijd hebben om te zien naar een ander.
Zelfs vaak niet meer een vriendelijke groet, een hoofdknik, een glimlach naar degene die we onderweg tegenkomen, of een liefdevolle, zusterlijke/broederlijke hug/knuffel aan een alleengaande in onze gemeente.
Terwijl zo’n klein iets, wat niets kost, van ontzaggelijke waarde kan zijn; voor de ander misschien net een enkel moment van vreugde is; als een druppel genade uit de hemel …


Een druppel genade uit de hemel …
Mijn gedachten gaan naar de laatste regels uit één van mijn  gedichten*:

Dan is het net, alsof God Zelf naar mij ziet.
Mij door jouw hand laat weten;
‘Ik vergeet je niet.’                        

Een vriendelijk gebaar, een enkel moment van vreugde, een druppel genade uit de hemel; God die ‘spreekt’ door ons heen tot de ander en de dorst lest.

De boze zorgt ervoor dat we het in deze maatschappij steeds drukker krijgen; we moeten steeds meer, maar ook hebben we steeds meer, waardoor we nauwelijks meer oog hebben voor de mensen om ons heen.
Steeds meer mensen lopen met oordoppen in hun oren en de telefoon in de hand, waardoor de ogen naar beneden gericht zijn en we niets meer zien van wat er zich om ons heen afspeelt, en we hebben niet eens door hoe we op deze wijze de boze precies in de kaart spelen en hem zo de ruimte geven om ons bij God en wat Zijn woord zegt vandaan te halen.
Hoe kunnen we zo nog iets zien van de nood van een ander, hun honger naar iets contact, hun dorst naar een vriendelijk gebaar; een glimlach, een vriendelijke hoofdknik, een simpel ‘hai’ of ‘goedemorgen’?
Of willen we dat ook niet meer, hebben we het te druk met onszelf, ons eigen leven, onze eigen beslommeringen?
Willen we werkelijk wel een hart hebben als van onze hemelse Vader, van Jezus; liefdevol en bewogen?
Willen we als kinderen van Hem echt wel anders zijn, een verschil maken?
Een enkel moment van vreugde brengen in het leven van iemand, door een klein,  vriendelijke gebaar?
Als het ware druppels genade uit de hemel verspreiden en de dorst lessen?


Lieve Vader in de hemel, ik wil anders zijn!
Laat mij zien waar ik verandering nodig heb, waardoor in mijn leven er geen ruimte is of geen oog voor een ander.
Doe mij beseffen hoe geniepig en slinks satans wegen zijn om mij weg te houden van U en Uw woord, van wat Uw wil is en wat U zegt in Uw woord.
Geef mij wijsheid, inzicht en onderscheidingsvermogen om te kunnen zien en horen, te ontdekken waar dat ook in mijn leven gebeurt, opdat ik daar verandering in kan brengen en andere wegen zal gaan.
Leer mij (weer) de wereld inzien door Uw ogen, met Uw liefde, met Uw bewogenheid; de dag ingaan bekleed met ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld.
Lieve Vader, ja, ik wil anders zijn dan de wereld; verander mijn hart en maak het als dat van Jezus.
In Jezus’ Naam bid ik U dit.

- Amen -


Heer, ik wil anders zijn!
Geef mij een hart
als het Uwe;
open en bewogen,
met ogen die zien,
en oren die horen.
Laat mij anders zijn;
minder gericht op mijzelf,
en openstaand
voor de leiding van
Uw Geest.
Opdat ik zal beseffen
dat een vriendelijk
gebaar van mij,
hoe klein dan ook,
voor iemand
een enkel moment
van vreugde kan zijn.
Ja, als een druppel genade
uit de hemel
die dorst kan lessen.

- Amen -


Dat we vele vriendelijke gebaren mogen maken en zo misschien wat vreugde brengen in het leven van een ander.

Gods rijke zegen voor de komende week
en een liefdevolle groet,




(even naar beneden scrollen)

zondag 11 januari 2015

Week 3 - Elke dag

…; HEERE, ik roep tot U de hele dag,
ik strek mijn handen naar U uit.
HSV


Elke dag weer roep ik om U, Heer,
ik strek mijn handen naar U uit.
GNB

Psalm 88:10
>> Psalm 88
>> Psalm 86


Het spreekwoord zegt: ‘Nood leert bidden’, en ik vraag mij af hoeveel gebeden er afgelopen week weer niet vanuit grote nood naar boven zijn opgestegen.
Met welk een schokkende gebeurtenissen zijn we deze week weer niet opnieuw geconfronteerd!
Hoe dichterbij dit soort gebeurtenissen plaatsvinden, hoe meer het ons mensen raakt, iets met ons doet.
Aan de ene kant misschien logisch, maar aan de andere kant …

Gistermorgen hadden wij onze maandelijkse gebedsochtend voor de Vervolgde Vrouwen; hun verhalen zijn geen wereldnieuws, worden nauwelijks gehoord, maar zijn net zo schokkend, zo niet schokkender, omdat dit eigenlijk een dagelijkse realiteit is, maar we horen er weinig tot niets van.
Vrouwen die alleen achterblijven met hun gezin, omdat hun man is vermoord omdat hij voorganger is …
Vrouwen die geslagen en verkracht worden, iedere dag opnieuw, omdat ze geloven in de Here Jezus …
Kinderen die ontvoerd worden omdat hun ouders(of vader, of moeder) geloven in Jezus …
En dan heb ik het nog niet eens over de gruwelijke wijze waarop.
 …
In de gebedsbrieven die we ontvangen komen we de meest schokkende verhalen tegen, waarbij soms de gebeurtenissen in het nieuws verbleken, hoe erg ze ook zijn.
Er is één ding dat deze vrouwen overeind houdt: hun geloof; God, Jezus, de Heilige Geest, die op velerlei manieren werkt, gebed, de gebeden van anderen voor hen, de bemoedigende kaarten die ze ontvangen …


Elke dag weer roep ik tot U, Heer, strek ik mijn handen naar U uit …

De Psalmist verkeert in doodsnood en heeft het gevoel totaal van God verlaten te zijn.
Hij heeft zelfs het gevoel dat God hem straft, dat Zijn hand hem slaat.
Dag en nacht roep ik tot U …
Ik sta aan de rand van het graf …
Diep in het dodenrijk hebt U mij neergelegd …
Uw woede drukt op mij als een last …
Zolang ik me kan heugen, ben ik er ellendig aan toe …
Alleen duisternis is nog mijn metgezel …
(GNB)

Misschien voel jij je ook wel zo.
Misschien, als je de Psalm in haar geheel leest, heb je het gevoel dat het je eigen woorden zouden kunnen zijn.
Misschien heb je best fijne feestdagen gehad, maar heeft de rauwe werkelijkheid van de gewone dag deze plaats weer ingenomen en sleep je je dagelijks voort.
Misschien ben je wel heel bang geworden door de terreuraanslagen van deze week, omdat het ineens allemaal zo dichtbij komt.
Of misschien kijk je het jaar wel in met één groot vraagteken in je hart, omdat je gewoon niet weet welke kant je op moet, wat je moet doen, welke weg je moet gaan.
Knagen gevoelens van onzekerheid, minderwaardigheid, zinloosheid in je diepste binnenste.
Misschien is het ziekte, misschien echtscheiding, werkeloosheid, verlies, gemis …
Misschien geweld of mishandeling binnen je huwelijk, gezin, werk, welke relatie dan ook; verbaal of non-verbaal.
Misschien …; vul je eigen verhaal hier maar in …

Terwijl ik schrijf giert de wind om ons huis; het weer is stormachtig en misschien ervaar je het leven op dit moment ook wel zo, alsof je leven zich in een storm bevindt.
De wind giert en de striemende regen slaat, afgewisseld door de kou van natte sneeuw en geteisterd door hagelstenen.
Misschien heb je ook wel, net als de Psalmist het gevoel dat je overspoelt wordt door water en het je van alle kanten insluit.
De vraag is dan: Wat doe je?
Geef je op en keer je je van God af, of blijf je vertrouwen, blijf je geloven, blijf je zien op de Enige die alles in Zijn hand heeft en een keer kan brengen in je situatie?
De Psalmist maakt hier een heel duidelijke keuze:

‘HEERE, God van mijn heil, overdag en in de nacht kom ik voor U en roep ik.

HEERE, ik roep tot U de hele dag, ik strek mijn handen naar U uit.

Ik echter, ik roep tot U, HEERE, mijn gebed komt U tegemoet in de morgen.’

Hij kiest ervoor om ondanks de situatie op God te blijven zien, zijn hoop op Hem te vestigen.
Hij kiest ervoor om te blijven bidden, hij kiest ervoor om iedere dag opnieuw tot God te bidden.
Elke dag -ja, overdag en in de nacht- strekt hij zijn handen uit naar Degene, naar de Enige, waarvan hij weet dat Hij de macht heeft om hem te redden; Hij alleen kan wonderen doen.
De Psalmist kiest tegen zijn gevoelens in om op zijn God te zien.

Soms komt het aan op kiezen, op keuzes maken dwars tegen onze gevoelens in.
O, hoe moeilijk is dit soms niet, maar toch, wat groeit ons geloof ervan en worden we standvastige kinderen van God daardoor.
Wat verlangt onze hemelse Vader daar toch naar, dat we standvastig worden in ons geloof.
Dat we niet als speelballen van de wind als golven heen en weer worden bewogen, maar in de stormen van het leven blijven zien, blijven geloven, blijven vertrouwen op Hem.

Ik kwam vanmorgen bij deze tekst uit Psalm 88 via Psalm 86:15.
Vanmorgen las ik namelijk deze tekst (en vervolgens de gehele Psalm) en mijn oog viel op deze, in mijn Bijbel onderstreepte, woorden; ze sprongen me gewoon tegemoet. (GNB)
En weet je wat er staat in Psalm 86:15, daar staat:

‘Maar ik weet, HEER: U bent een milde God, vol medelijden, U bent geduldig, vol liefde, U blijft altijd trouw.’
(HSV - Maar U, Heere,  bent een barmhartig en genadig God, geduldig en rijk aan goedertierenheid en trouw.)

Hoe bijzonder!
Want dit vers, deze tekst, vertelt ons waarom we onze handen iedere dag en in elke omstandigheid zouden moeten uitstrekken naar Hem.
God is barmhartig en genadig, geduldig, rijk aan goedertierenheid en trouw!
Hij is vol medelijden, vol liefde!
Whauw!

Hoewel de Psalm 88 en Psalm 86 niet door dezelfde persoon zijn geschreven, behoren zij beiden God toe en kennen zij Hem.
Ook Heman, de schrijver van Psalm 88, want hij zegt in de verzen 11 t/m 13:

Zou U wonderen doen aan de doden?
Of zouden gestorvenen opstaan en U loven? 
Zou er van Uw goedertierenheid in het graf verteld worden,
van Uw trouw in het verderf?
Zouden Uw wonderen bekend worden in de duisternis,
Uw gerechtigheid in het land van vergetelheid?


Aan dit ‘Elke dag’ zitten eigenlijk meerdere kanten.
Enerzijds is daar het volhouden, standvastigheid, anderzijds ook Hem steeds meer en beter leren kennen, waardoor we standvastig worden.
Want hoe meer en beter we Hem leren kennen, hoe groter ook ons vertrouwen wordt.
En met het groeien van ons vertrouwen, wordt ook onze standvastigheid groter en kunnen we in moeilijke tijden, in tijden dat het stormt in ons leven, zien en vertrouwen op de Enige die alles in de hand heeft.

Elke dag …
Kiezen, keuzes maken; ook voor tijd met Hem.
Elke dag …
Blijven roepen, blijven bidden, tot Hij redt, tot Hij verhoort, tot Hij spreekt …
Elke dag …
Blijven vertrouwen, blijven zien, op Hem, die vol liefde is, genadig, geduldig, betrouwbaar, …
Elke dag, ook dit jaar.


Lieve vader in de hemel.
Dank U wel, voor wie U bent!
Dank U wel, voor Uw woord waarin wij U ontmoeten en kunnen leren kennen.
Dank U wel, dat U door Uw woord tot ons spreekt.
Dank U wel, voor de verhalen, voor de bemoedigingen, voor het vinden van gelijke situaties als waar wij soms in kunnen komen.
Dank U wel, dat U laat zien in Uw woord, dat er niets is waarmee U onbekend bent.
Dank U wel, voor Uw woord, waarin we mogen ontdekken, dat U zelfs mens geworden bent om in alles met ons mee te kunnen voelen en lijden.
En meer nog dan dat …
Ik bid U, Vader, voor hen wiens leven zich in een storm bevindt, of wiens omstandigheden stormachtig zijn.
Help hen om het zicht op U niet te verliezen, maar hun handen uit te strekken naar U, elke dag opnieuw.
Help hen om te zien op U, op wie U bent, en om daaraan vast te houden.
Ik bid dit ook voor mijzelf, Vader, ja, ook voor mijzelf; want ook ik heb dit zo nodig;
de kracht en leiding van Uw Heilige Geest.
Leer ook mij; leer ons allen, en maak ons standvastig in alle omstandigheden. 
In Jezus’ naam.

- Amen - 


Elke dag strek ik mijn handen uit
naar Hem, van wie ik alles verwacht;
hulp, leiding, inzicht en wijsheid,
genade, liefde, sterkte en kracht.
Hem roep ik aan, ja, steeds opnieuw;
op Hem vestig ik al mijn hoop;
want ik weet wie in dit leven
elke dag naast mij loopt.


Gods rijke zegen voor de komende week; dat ook jij iedere dag je handen zult uitstrekken naar Hem, in goede en slechte dagen; Hij zal je vertrouwen niet beschamen.

Een liefdevolle groet,




zondag 4 januari 2015

Week 2 - Niet zonder U, dus vol goede moed!

…, want wij wandelen door geloof, niet door aanschouwing. 
HSV

Want we leven in een situatie van geloven, niet van zien.
GNB

2 Korinthiërs 5:7
>>2 Korinthiërs 4 t/m 2 Korinthiërs 5:10


Het is nu drie jaar geleden dat mijn man de deur van de zaak in Barneveld definitief sloot.
Wat een moeilijke tijd was dat, maar vooral wat een moeilijke keuze om te maken!
Zoals overal waren het zware tijden, en de zorgen over of we het wel of niet zouden redden waren soms dagelijks voelbaar.
Wat gaat het worden?
Moeten we ons huis uit; moeten we het verkopen, dit heerlijke huis, dat we uit Zijn hand hebben ontvangen?
Is het tijd om het terug te geven?
En wat moeten we dan?
En …?
Hoe …?
Zoveel vragen, zoveel onzekerheden; wat heb ik geworsteld, gehuild, gevochten, met mijn geloof en gevoelens.
En dan komt er iemand uit het niets met de vraag of we de zaak in Barneveld willen ‘verkopen’ (is niet echt verkopen, meer ‘goodwill’, want we huurden het pand en ze wilden niets anders  overnemen dan alleen ons personeel).
Barneveld was echter dé zaak, In Ermelo is mijn schoonvader dan wel begonnen met een heel klein zaakje, Barneveld was echter de eerst ‘grote’ zaak en werd het gezicht van Klapwijk Herenmode (nu Mannenmode)
Waarom Barneveld?
Dat was voor ons echt de grote vraag naar God toe, waarom Barneveld?
Nee, in Ermelo hadden ze echt  geen interesse, alleen Barneveld, de zaak waar mijn man bij zijn vader is begonnen en waar hij jaar en dag in had gestaan.
Als we de dingen op een rijtje proberen te zetten snappen we er gewoon niets van.
Hoe moest het dan allemaal; onze oudste zoon woonde erboven met zijn hoogzwangere vrouw.
Van alles moest er daarvoor veranderd worden met oog op elektriciteit, en weet ik allemaal niet wat.
Het woonhuis boven de zaak had een open verbinding met de zaak, wat geen probleem was zolang wij zelf de zaak hadden, maar nu moest het dicht gemaakt worden, wilde de eigenaar van het pand dit wel, en ook al die andere dingen die veranderd moesten worden.
En wie betaald dit allemaal, en …
En Ermelo dan, dan moest mijn man zelf in Ermelo gaan werken, maar dan was er geen plaats meer voor onze zoon in de zaak, want dat kon Ermelo niet aan.
Zoveel vragen, zoveel onzekerheden, zoveel extra onkosten, zoveel …
Wat een zware tijd was dit in het bijzonder voor mijn man, en wat een moeilijke keuze om te maken.
Maar boven alles bleven we ons afvragen: Heer, wat wilt U?
We konden het alles totaal niet overzien.
We konden totaal niet bedenken hoe het dan verder moest met alleen de zaak in Ermelo en of die rendabel zou zijn, en of mijn zoon wel weer makkelijk nieuw werk zou vinden.
En dat terwijl zijn vrouw hoogzwanger was.
Wordt deze stap het begin van het einde of is dit Gods plan om ons te helpen en te behoeden voor erger?
De beslissing viel: we doen Barneveld weg, en willen gaan staan in het geloof en vertrouwen dat dit Zijn plan is.
Voor alles rond was en mijn man eindelijk in alle rust in Ermelo kon werken, zonder nog enig omkijken naar de afwikkeling, waren we heel wat tijd verder en heel wat geld armer (onvoorstelbaar wat mensen elkaar aandoen als er geld mee gemoeid is).
Voor meer dan een jaar heeft mijn man alles alleen gedaan in Ermelo; er was geen geld voor extra personeel, en het heeft zijn tol wel geëist.
Onze zoon vond gelukkig heel snel een andere baan, waar hij nu nog met veel plezier werkt en waar hij het heel goed heeft.
En ondanks alle moeilijkheden en strubbelingen die deze ‘verkoop’ met zich mee bracht, en de prijs die we er voor moesten betalen (lichamelijk en geestelijk, mijn man natuurlijk in het bijzonder) was er al vrij snel na de overname het zeker weten: dit is goed!
En al heel vaak in de afgelopen drie jaar hebben we God gedankt, want het was inderdaad de allerbeste keuze.
God zegent de zaak, en heeft er zelfs voor gezorgd dat er ruimte is voor een parttimer erbij, zodat mijn man niet alles meer alleen hoeft te doen en hij zelfs weer vrije ochtenden en soms dagen heeft.
Ja, het zijn moeilijke en moeizame jaren geweest, maar wat zijn we er geestelijk rijker en sterker uitgekomen en wat zijn we God dankbaar!

De bovenaanstaande Bijbeltekst kwam ik ook tegen in het eerste hoofdstuk uit het boek ‘Een vrouw naar Gods hart’ dat ik aan het lezen (en bestuderen*) ben en zo werd ik door deze tekst even drie jaar teruggebracht in de tijd.


We wandelen door geloof en niet door aanschouwen; door geloof, niet door zien …
Wat een geweldig woord ook zo aan het begin van het nieuwe jaar en wat sluit het eigenlijk mooi aan bij het de tekst waar ik de vorige keer over mocht nadenken en schrijven: ‘Niet zonder U!’

Als we met Hem op weg gaan, met Hem leven, dan betekent dit eigenlijk dat we er voor kiezen om te leven door geloof.
Helaas is dit vaak makkelijker gezegd dan gedaan, want wat kunnen de omstandigheden of de dingen die gebeuren in ons leven ons het zicht op de Heer doen verliezen en ons geloof ondermijnen, vooral als meerdere vervelende of nare, negatieve dingen zich opstapelen of aaneenrijgen.

Ik weet niet hoe jij dit jaar begonnen ben, hoe jou omstandigheden zijn; misschien zie je wel vreselijk tegen het komende jaar op.
Is er ziekte, een echtscheiding die onvermijdelijk lijkt/is, werkeloosheid, …
Of misschien ben je wel in diepe rouw gedompeld, is een dierbare weggevallen en moet je alleen verder.
Of zit je gevangen in omstandigheden waar je niet voor hebt gekozen, maar waar je ook niet zomaar uitkomt, omdat je niet weet hoe of wat je er aan kunt doen.
Of …
Er kunnen zoveel redenen zijn waardoor ons zicht op Hem wordt vertroebeld of zelfs ontnomen; waardoor we alles behalve goede moed hebben voor het nieuwe jaar dat voor ons ligt.

Toch zijn dit de woorden die voor en na de tekst van deze week een paar keer terugkomen.
Al in Hoofdstuk 4 spreekt Paulus deze woorden in vers 1 en vers 16, en in Hoofdstuk 5 in de verzen 6 en vers 8.
In deze verzen zegt Paulus tot twee keer toe ‘…, daarom verliezen we de moed niet’, en  ‘we houden dus altijd moed/zijn vol moed’, en het zijn geen licht uitgesproken woorden van Paulus.
Als ik in het Bijbelboek Handelingen lees waar hij allemaal doorheen gegaan is, wat hij allemaal heeft meegemaakt, en dit zet naast deze woorden, dan word ik stil en verlang ik het geheimenis van zijn kracht, die spreekt uit deze woorden, te kennen.
Eigenlijk is het geen geheim, al lijkt het wel vaak zo te zijn, omdat hij iets lijkt te hebben wat mij (ons?) vaak ontbreekt.
Het ‘geheim’ van Paulus’ geloof en standvastigheid ligt in wat er in zijn hart leeft.
Filippenzen 3:8-14:
 …, omdat het kennen van Christus Jezus, mijn Heer, alles te boven gaat.
…, omdat het mij erom gaat Christus te winnen en met Hem één te zijn.
… 
Al wat ik wens is Christus te kennen en de kracht te ondervinden van Zijn opstanding; te delen in Zijn lijden en aan Hem gelijk te worden in Zijn dood, in het verlangen eens de opstanding uit de dood te bereiken.

Maar ik zet wel door, om eens te grijpen waarvoor Christus mij gegrepen heeft.

…, ik vergeet wat achter mij ligt en doe mijn best om te bereiken wat voor mij ligt: ik ga recht op mijn doel af om de hemelse prijs te behalen waartoe God mij geroepen heeft in Christus Jezus.

Alles in Paulus’ zijn leven was hierop gericht; in de keuzes die hij maakte, in alles wat hij deed, in de wegen die hij ging, in alles wat hij ondervond; zijn focus was en bleef Christus.
Hij had maar één doel voor ogen: de hemelse prijs in ontvangst kunnen nemen die op hem wachtte.
En op weg daar naar toe vervulde hij de opdracht die Jezus hem had gegeven (Hand. 9:15,16) en niets kon hem daarvan tegenhouden of afhouden.

Meer dan menigeen van ons heeft Paulus geleden om Christus’ wil.
Nauwelijks was hij begonnen met het prediken, of er werd al een moordaanslag op zijn leven gepland.
En wat te denken van de achterdocht van de gelovigen, ze gingen hem uit de weg, want, was het echt wel waar, of was dit misschien een nieuwe manier om hen gevangen te kunnen nemen?
Maar Paulus sprak vrijmoedig en Jezus gaf hem een vriend die zich over hem ontfermde.
Opnieuw echter werd er een moordaanslag op hem beraamd en zo werd Paulus via Caesarea naar Tarsus geleid om van daaruit verder te trekken.
Zijn gehele leven was getekend door allerlei moeilijkheden, aanslagen, gevangennemingen, stokslagen, stormen, schipbreuk; hij werd gebeten door een giftige slang, …
En toch kon Paulus zeggen: ‘…, daarom verliezen we de moed niet!’, ‘Houden we dus altijd moed!’, Zijn we vol goede moed!’
Paulus verloor de moed niet, omdat hij zijn blik gericht hield op Jezus en op wat komen ging.
Hij verloor de moed niet, omdat hij zag op het onzichtbare en niet op wat zichtbaar was; hij zag niet op zijn omstandigheden, die maar tijdelijk zijn, maar op Hem, die eeuwig is en wat daar op hem wachtte.
Paulus leefde door geloof, en niet door zien!
En nee, dit kwam hem niet aanwaaien, ook hij heeft dit moeten leren.
2 Korinthiërs 1:8,9 – ‘U moet namelijk weten, broeders en zusters, hoeveel moeilijkheden we in de provincie Asia ondervonden hebben. We kregen zoveel meer te dragen dan we konden, dat we zelfs wanhoopten aan ons leven. We beschouwden onszelf al als ten dode opgeschreven. Zo moesten we leren niet op onszelf te vertrouwen, maar op God, die de doden opwekt.’

Vervolgens zegt hij, vers 10: ‘Hij heeft ons uit een groot doodsgevaar gered en Hij zal ons blijven redden. Op Hem hebben we onze hoop gesteld: …’

Daardoor kon hij zeggen, 2 Korinthiërs 4:6-9:
Want dezelfde God die gezegd heeft: Uit de duisternis zal het licht schijnen! heeft geschenen in ons hart, om ons te verlichten met de kennis van Zijn heerlijkheid die afstraalt van het gelaat van Christus. (Hebr. 1:3)
Maar deze schat dragen we mee in aarden potten, en zo wordt duidelijk dat die onmetelijke grote (HSV–allesovertreffende) kracht niet van onszelf komt maar van God.
Van alle kanten worden we belaagd , toch zitten we niet in het nauw; we twijfelen, maar vertwijfelen niet; we worden vervolgd, maar niet aan ons lot overgelaten; we worden neergeslagen, maar komen niet om.’ 

O, ik zou beide hoofdstukken wel uit kunnen schrijven, zulke kostbare, bemoedigende, onderwijzende woorden schrijft Paulus, maar het stuk wordt alweer te lang …
Maar toch ga ik nog even terug naar ons leven, naar het nu, naar de dag van vandaag; terug naar de tijd waarin wij leven, terug naar het nieuwe jaar dat voor ons ligt.

De belangrijkste woorden die we dit jaar mee kunnen nemen en ons op kunnen richten zijn: leven door geloof en niet door zien.
Geloof brengt ons bij Hem, brengt ons bij de Hoop die wij hebben, het Vooruitzicht, Zijn Kracht in ons, waardoor we altijd vol goede moed kunnen zijn, dat eens het tijdelijke door het eeuwige zal worden vervangen, terwijl het zien ons brengt naar ontmoediging, naar bitterheid, onzekerheid, hopeloosheid, klagen,  …

‘Geloven is zeker zijn van de dingen waar je op hoopt, ervan overtuigd zijn dat wat je niet ziet, toch bestaat!’
Hebreeën 11:1

Het is mijn gebed dat we dit jaar, net als Paulus, zullen leren van alle moeilijkheden die op onze weg komen; leren om op Hem te vertrouwen en niet op onszelf; leren om onze hoop op Hem te stellen.
Nog een laatste woord van bemoediging uit deze zo kostbare brief; 2 Korinthe 1:3-7:

‘Dank God, de vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die keer op keer barmhartig is,  de God die in elke omstandigheid troost.
Hij troost ons in alle moeilijkheden en stelt ons zo in staat anderen in al hun moeilijkheden te troosten met de troost die wij van Hem ontvangen.
Want het lijden van Christus komt wel in ruime mate over ons, maar even overvloedig valt ons door Christus ook Gods troost ten deel.
Worden we door onheil getroffen, dan is dat voor uw troost en behoud.
Worden we getroost, dan is dat om u de troost en de kracht te geven om standvastig het lijden te dragen dat ook wij moeten verduren.
En de hoop die wij voor u koesteren, is gegrond, want we weten dat Gods troost u evengoed ten deel zal valt als het lijden.’


Lieve Vader in de hemel, dank U wel voor deze kostbare bemoediging zo aan het begin van dit nieuwe jaar.
Laten deze woorden ons toch mogen vergezellen iedere dag opnieuw, zodat we, wat er ook gebeurt in ons leven, we steeds nieuwe moed zullen hebben, vol goede moed zullen zijn, omdat we zien op U en niet op onze omstandigheden.
Omdat we onze hoop en vertrouwen op U stellen en niet op wat om ons heen gebeurt. 
Omdat we beseffen dat alles wat ons hier overkomt, slechts tijdelijk is, maar dat er een eeuwigheid bij U op ons wacht.
Laat ons hart, net als dat van Paulus gefocust zijn of raken op U, Heer Jezus, op het kennen van U, op de allesovertreffende kracht die U deed opstaan uit de dood, die kracht te ondervinden.
Laat onze ogen gericht zijn op de hemelse prijs die op ons wacht en met een vurig en gepassioneerd hart voor U de wedloop lopen.
Toegewijd aan U, en vol goede moed.
O, Heer Jezus, veranker de woorden in ons hart, breng ze steeds opnieuw in onze herinnering, opdat we leren leven in vol vertrouwen op U.
Standvastig, en vol hoop, en tot Uw eer en glorie!

- Amen -


Vol goede moed!

Vol goede moed en
met opgeheven hoofd
treed ik dit nieuwe jaar
tegemoet.
Ik richt mijn blik op Hem,
Die mijn hoop is en kracht;
Hij is het die mij redde
met Zijn kostbare bloed.

Vol goede moed en
met opgeheven hoofd
stap ik het onbekende
tegemoet.
Hij zal mij niet begeven
en mij niet verlaten;
ik wandel onder Zijn
heerlijke gloed.

Vol goede moed en
met opgeheven hoofd
ga ik zo in vertrouwen
op weg.
Ik kies ervoor om te wandelen
door geloof en niet door zien,
tot Hij de Kroon des Levens
in mijn handen legt.


Gods rijke zegen voor de komende week
en een liefdevolle groet,




*Lees eventueel ook:
>> Begenadigd in de Geliefde!
>> Vertrouw Mij, Mijn kind, en ken Mij in alles!