1 Petrus 4:9
Gastvrij zijn zonder klagen, mopperen, morren …
Slik …
Al bij het voorblad van mijn Stille Tijd deze week weet ik dat ik hierin toch nog wel de nodige steken laat vallen..
Als het om onverwacht bezoek gaat, lijkt die altijd te komen als ik net een mooi boek heb dat smeekt om verder gelezen te worden, of als ik net wil genieten van een leeg huis voor mezelf, of even wil dommelen in mijn stoel, of …
En ja, dan moet ik bekennen (belijden) dat ik dan niet altijd even gastvrij ben.
Dan klinkt er toch wel zachtjes het nodige gemopper en geklaag voor ik de deur open doe, en ik nodig de persoon die voor de deur staat ook niet altijd binnen.
Als echter de vraag klinkt van ‘joh, heb je even tijd voor een bakkie?’, dan kan ik echter niet liegen en zeg met een big smile, ‘ja, natuurlijk, kom binnen.’
Op de één of andere manier kan ik niet onvriendelijk zijn; tenzij ik er door medicijnen of zo geen grip op heb.
Door de telefoon kan ik nog wel zeggen dat ik geen ‘tijd’ heb, maar als er iemand aan de deur staat, dan is het toch een ander verhaal (tenzij het echt zo is natuurlijk).
Tegenwoordig gebeurt dat veel minder dan vroeger, want velen werken buitenshuis, dus het aantal keren dat er nog zomaar iemand op de stoep staat, is bijna op één hand te tellen, en onze familie woont verder weg, dus die bellen eerst voordat ze komen, want stel je voor dat er niemand thuis is.
Toch, aan de andere kant, ik moet achteraf wel vaak bekennen dat het bezoek goed en gezellig was en helemaal niet zo erg als ik had gedacht.
Het is eerder zo dat ik tegen mezelf aanloop, tegen het feit, dat ik toch wel wat moeite heb als iets anders loopt dan gepland; vooral als dat tijd voor mezelf betreft.
De momenten dat ik een leeg huis voor mezelf heb, is me wel heel erg kostbaar.
Na jaren van moeilijkheden met en om kinderen en zakelijk, zijn deze momenten/tijden me ontzettend dierbaar en kostbaar en kan ik intens genieten van de vredige stilte in mijn huis.
Ik kan stilletjes in mijn stoel bij het raam zitten of door de kamer lopen en gewoon vol schieten van emotie om de ‘hoorbare’, vredige stilte in huis.
‘Hoort U het, Heer, hoort U ook deze stilte! Ik ben U hiervoor zo dankbaar, Heer, zo dankbaar!’
En mijn hart kan overstromen van dankbaarheid voor deze bijzondere momenten.
Wat een verschil met de tijd waarin we leven, waarin alles druk, druk, druk, is.
Waarin bijna iedereen met oordopjes in loopt, of altijd de radio aan heeft staan, of altijd maar bezig is …
Zo onbegrijpelijk voor mij.
Maar goed, het onderwerp voor deze week was gastvrijheid, een open deur hebben, en dan wel zonder klagen of mopperen.
Het is duidelijk wel een Bijbelse opdracht.
We zien het al aan de bovenstaande tekst uit 1 Petrus 4:9, maar ook op andere plaatsen in de Bijbel komen we deze opdracht tegen.
Mijn Stille Tijd kalender geeft ook de volgende Bijbelgedeelten aan:
Romeinen 12:10-13 → Houd veel van elkaar als broeders en zusters. Toon respect voor elkaar en wees de ander daarin voor. Doe uw best en wees niet lui. Dien de Heer met een vurig hart. Wees blij om wat u mag verwachten. Volhard als u verdrukt wordt. Houd niet op met bidden. Lenig de nood van hen die God toebehoren en ontvang vreemdelingen gastvrij – andere vertalingen → wees gastvrij/leg je toe op gastvrijheid.
1 Timotheüs 3:2 → Een opziener (degene die leiding geeft) nu moet onberispelijk zijn, de man van één vrouw, beheerst, bezonnen, eerbaar, gastvrij, bekwaam om te onderwijzen, …
Hebreeën 13:1,2 → Laat de broederliefde blijven. Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden.
Als we deze gedeelten lezen, zien we dat we niet alleen gastvrij dienen te zijn voor onze vrienden of familie of geloofsgenoten, maar voor iedereen.
Via de verwijzing bij Hebreeën 13, kom ik bij Genesis 18:1-8 en welk een les van wat gastvrij zijn inhoudt, komen we daar niet tegen.
Abraham zit bij zijn tent en als hij opkijkt, ziet hij ineens drie mannen voor hem staan.
En dan zien we een voorbeeld van op ten top gastvrij zijn.
‘Toen hij hen zag, liep hij hun snel uit de ingang van de tent tegemoet en boog zich ter aarde. En hij zei: Mijn heer, als ik nu genade gevonden heb in uw ogen, ga dan uw dienaar toch niet voorbij. Laat er toch wat water gebracht worden; was dan uw voeten, en rust wat uit onder de boom. Dan zal ik een stuk brood halen, zodat u op krachten kunt komen; daarna kunt u verdergaan. Daarom bent u immers bij uw dienaar langsgekomen.’
Vervolgens haast Abraham zich naar Sara, zijn vrouw en spoort haar aan om snel aan het werk te gaan en ook zelf gaat hij snel aan de slag.
Het is wel zo, dat de tijd nu heel anders is dan toen, en ook onze culturen verschillen behoorlijk, maar toch zijn er nog weldegelijk dingen die wij hiervan kunnen leren.
Nee, we kunnen niet zomaar meer iedereen binnen laten, dat is te gevaarlijk geworden, maar toch, God spreekt ook tot ons en in hoeverre luisteren we nog naar Zijn zachte stem als het gaat om deze dingen.
Wij Nederlanders komen er ook wel slecht uit als het gaat om gastvrijheid ten opzichte van de cultuur van het Midden-Oosten.
Wordt je door hen overladen met eten en drinken, bij ons zijn het twee kopjes koffie (of thee) en één koekje.
Soms blijft de koekjesschaal wel staan, maar daar ook weer zomaar wat vanaf pakken is toch best lastig, tenzij het heel specifiek wordt gezegd, want anders doe je dat toch niet.
En ja, als de gasten wat langer blijven, krijgen ze misschien ook nog wat nootjes of zo, maar eten, nou, dan moeten we toch vaak wel eerst even goed in onze agenda en kast kijken.
En dan heb ik het nu alleen nog maar over bekenden die onverwacht op de stoep staan.
Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, er zijn mensen die echt de ‘gave’ van gastvrijheid hebben en bij wie alles kan en op welk moment dan ook.
Persoonlijk merk ik dat ik door alles wat er binnen ons gezin is gebeurd, minder gastvrij ben dan voorheen.
Ik kan minder hebben, minder aan, heb meer tijd nodig voor mijzelf.
Ik ben kwetsbaarder geworden.
Door dit onderwerp werd ik sinds lange tijd weer bepaald bij hoe wij dit huis hebben gekregen en hoe wij het hadden opengesteld voor anderen, omdat we echt ervoeren dat God ons dit huis had gegeven en wij wilden het ook openstellen voor een ieder die Hij op het oog had.
En wat hebben we veel mensen over de vloer gehad.
Een aantal jaar hebben we de ‘na-catechesegroep’ hier gehad.
Na onze doop werd er een groep gestart waarin dopelingen samen kwamen voor Bijbelstudie om te leren en sterk te worden.
Met iedere doopdienst had een ieder de mogelijkheid om erbij te komen en zo hebben we hele bijzondere jaren gehad.
We ervoeren het echt als een voorrecht dat deze avonden standaard bij ons in huis waren.
En dan de jeugd die we een tijd lang één keer in de veertien dagen op zaterdagavond hier hadden.
Och, wat geweldig waren deze avonden!
Ooit hadden we een speciale Kerstavond waarin er wel dertig jongelui zaten; onze achterplaats stond vol met fietsen.
En ook voor onze kring was er altijd ruimte.
Inmiddels pakken we weer langzaam wat dingen op, er is weer ruimte voor onze kring, maar ik merk dat het me allemaal meer kost dan voorheen.
De jaren zijn zwaar geweest en hebben hun tol geëist.
Lichamelijk zijn we nu beiden niet sterk meer, we moeten ook echt om onszelf denken en met name mijn man, nu hij RA heeft en in de beginfase zit van de behandeling om de ontstekingen onder controle te krijgen.
Wat voorheen vanzelfsprekend was, is nu iets waar ik over moet nadenken.
En dan komt dit onderwerp: een open deur.
Met een licht gevoel van heimwee denk ik terug, komen de herinneringen boven, maar wat zijn we geestelijk allebei niet gegroeid juist door alles wat er is gebeurd.
Gastvrijheid, gastvrij zijn, een open deur …
Dan dringt het tot me door dat het niet gaat om de kwantiteit, maar om de kwaliteit.
‘Wees gastvrij zonder mopperen of klagen.’
Gastvrijheid is meer dan hoeveel mensen er komen, meer dan de dingen die je je gasten voorzet, gastvrijheid is boven alles de ander het gevoel geven: Je bent welkom!
Gastvrijheid is de ander laten zien dat je blij bent met hun bezoek.
En dan ongeacht wie.
Dan vervullen we ook Gods gebod over liefde.
Dan is gastvrijheid geen plicht, maar een middel om God te dienen en te eren.
Lieve Vader in de hemel.
Hoewel het allemaal niet meer is zoals voorheen, me de dingen niet meer zo makkelijk en vanzelfsprekend afgaan, toch laat U me door deze dingen heen zien, waar het werkelijk om gaat.
En dat kunnen we altijd in praktijk brengen, ongeacht wat we wel of niet kunnen, wel of niet hebben om voor te zetten.
Opnieuw komt naar voren waar het in wezen om gaat, namelijk om Liefde.
Stort Uw liefde uit in mijn hart, Heer Jezus, doordrenk mijn hart van Uw liefde.
Laat mij zien door Uw ogen, voelen wat U voelt.
Maak mijn hart bewogen als het Uwe, opdat ik U eer en dien ook als het gaat om een open deur.
Lieve Vader, ik bid U dit, in Jezus ‘Naam.
- Amen –
Liefde
Liefde is de sleutel
van Zijn bewogen hart.
Liefde is de drijfveer
achter Zijn uitgestoken hand.
Liefde ligt ten grondslag
aan wat Hij deed en doet.
Liefde is de reden waardoor Hij,
steeds opnieuw, door bewogenheid
word overmand.
Niemand klopt ooit
tevergeefs bij Hem aan.
Niemand zal Hij ooit
in de kou laten staan.
Want een ieder die vraagt, zal ontvangen,
die zoekt, zal vinden,
en wie klopt, zal worden opengedaan.
Leer mij wandelen, Heer Jezus,
in Uw voetspoor.
Lief te hebben
en bewogen te zijn als U.
In en op al mijn wegen;
in en bij alles wat ik doe.
Niet ziende op wat voor ogen is,
maar het hart van elk individu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten